METODA PEDAGOGIKI ZABAWY
Polega na wykorzystaniu w procesie dydaktyczno-wychowawczym różnych pląsów, zabaw muzyczno-ruchowych, tańców ludowych w celu integracji dzieci. Uczy ona współdziałania w grupie, wyzwala aktywność, pobudza dzieci do ekspresji muzyczno-ruchowej. Poprzez ćwiczenia w grupie ułatwia komunikację interpersonalną i uatrakcyjnia zajęcia edukacyjne.

METODA CARLA ORFFA
Twórcze obcowanie z muzyką, realizujące się w różnych formach ruchu, tańcu, śpiewie, mowie, grze na instrumentach, pantomimie. Tworzenie, odtwarzanie i słuchanie stanowią integralną całość, a rozumiana w ten sposób aktywność muzyczna jest instrumentem twórczego rozwoju. Nie ma w systemie miejsca dla bierności, bo tylko aktywnie uczestnicząc we wspólnym działaniu, można naprawdę zrozumieć i odczuć sens jego idei.

METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO WERONIKI SHERBORNE
Jest to system ćwiczeń i zabaw ruchowych, które wywodzą się z naturalnych potrzeb, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi tzw. baraszkowanie pojawiające się we wczesnym dzieciństwie. Metoda ta jest propagowana na całym świecie jako jeden z ważniejszych czynników rozwoju psychomotorycznego małych dzieci.

Wykorzystuje dotyk, ruch oraz wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne i społeczne do rozszerzania:

• świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
• świadomości przestrzeni i działania w niej,
• pogłębiania kontaktu z innymi ludźmi.

Ćwiczenia ruchu rozwijającego są okazją do:

• poznania własnego ciała,
• usprawniania motoryki,
• poczucia własnej siły,
• możliwości ruchowych i rozwijania sprawności.

Dzięki metodzie ruchu rozwijającego dziecko:

• zaczyna mieć zaufanie do siebie,
• zyskuje poczucie bezpieczeństwa,
• poznaje przestrzeń wokół siebie,
• uczy się kontrolowania przestrzeni.

METODA GRUSZCZYK – KOLCZYŃSKIEJ „DZIECIĘCA MATEMATYKA”
Edyta Gruszczyk-Kolczyńska i Ewa Zielińska to autorki koncepcji, której celem jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci, zwłaszcza w zakresie kształtowania pojęć matematycznych. Okres przedszkolny to czas otwierania się ciekawskich, dziecięcych oczu na świat, etap poznawania i doświadczania. To także okres wielkich możliwości, które wymagają odpowiedniej stymulacji i bodźców potrzebnych do kształtowania czynności umysłowych. W edukacji matematycznej ważne jest, aby mieć świadomość tego, w jaki sposób dzieci się uczą w wieku przedszkolnym. Nie należy kształtować pojęć matematycznych przy pomocy słów, poprzez wyjaśnianie czy opowiadanie. Najważniejsze w edukacji matematycznej są osobiste doświadczenia. Stanowią one budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i umiejętności, rozwija myślenie, hartuje dziecięcą odporność. W trakcie tych doświadczeń dziecko powinno mówić, to znaczy słownie określać swoje spostrzeżenia, sens wykonywanych czynności i przewidywane skutki. Mówienie o wykonywanych czynnościach sprzyja koncentracji uwagi i pomaga dziecku dostrzec to, co ważne.

Treści kształcenia podzielone są na 14 bloków tematycznych:

• orientacja przestrzenna;
• rytmy i rytmiczna organizacja czasu;
• przyczyna i skutek, przewidywanie następstw;
• kształtowanie umiejętności liczenia obiektów;
• dodawanie i odejmowanie, rozdawanie i rozdzielanie po kilka; klasyfikacja;
• pomaganie dzieciom uświadomienia sobie stałej liczby
• elementów w zbiorze, chociaż obserwują one zmiany sugerujące, że przedmiotów jest więcej lub mniej; równoliczność; przybliżanie dzieciom aspektu kardynalnego liczby;
• ustawienie po kolei, numerowanie; przybliżanie dzieciom aspektu porządkowego liczby;
• długość - kształtowanie umiejętności mierzenia i pomaganie dzieciom w uświadomieniu sobie stałości długości;
• intuicje geometryczne;
• kształtowanie odporności emocjonalnej dzieci i zdolności do wysiłku intelektualnego;
• pomaganie dzieciom w uświadomieniu sobie stałej ilości płynów, chociaż po przelaniu wydaje się, że jest więcej lub mniej; mierzenie ilości płynów;
• waga i ważenie;
• układanie i rozwiązywanie zadań z treścią.

Korzyści ze stosowania tej metody:

• rozwój umiejętności matematycznych;
• ćwiczenie odporności emocjonalnej;
• budowanie pozytywnego obrazu samego siebie edukacją matematyczną, metodą E. Gruszczyk-Kolczyńskiej sprzyja stymulowaniu uzdolnień matematycznych u dzieci i dobrze przygotowuje je do nauki matematyki w szkole.

ODIMIENNA METODA NAUKI CZYTANIA I. MAJCHRZAK
Jest to metoda nauki czytania opracowana przez polską pedagog i socjolog Irenę Majchrzak na początku lat 80. XX wieku. Według tej koncepcji rozumienie słowa powinno wyprzedzać umiejętność jego odczytania, „bo to nie litery się czyta, tylko sens”. O nabyciu umiejętności czytania decydują umysł i wzrok. Dziecko od samego początku wchodzi w świat pisma jako w świat znaczeń, a nie poszczególnych liter. Nauka czytania wg koncepcji rozpoczyna się od globalnego czytania własnego imienia. Każde dziecko otrzymuje swoje własne słowo, charakterystyczną kombinację liter, która oznacza osobę o szczególnym imieniu. Tak więc już od początku dziecko wchodzi w świat pisma jako w świat znaczeń, a nie izolowanych liter.

Metoda ta podzielona jest na kilka następujących po sobie etapów:

1. inicjacja                                                          
2. ściana pełna liter
3. nazywanie świata
4. pierwsze lektury

Należy rozpoczynać zabawę z czytaniem od propozycji dla dzieci 3-letnich, powoli przechodząc do trudniejszych zadań, przeznaczonych dla danego wieku.

1. INICJACJA – wprowadzenie dziecka w świat pisma poprzez jego imię. Rytuał ten polega na wypisaniu  indywidualnie w obecności dziecka jego imienia na poliniowanej kartce papieru, dzięki czemu dziecko zwróci uwagę na to, że każda litera ma swoją specyficzną pozycję na czterolinii. Celem inicjacji jest przyjrzenie się przez dziecko charakterystycznej formie każdej litery i rysunkowi całego imienia.

2. ŚCIANA  PEŁNA LITER – wizualny system dydaktyczny, dzięki któremu dziecko dostrzega, że:

• alfabet jest zbiorem zamkniętym -  w żadnym wyrazie nie występuje inny znak niż te, które znajdują się w alfabecie;
• litery różnią się między sobą kształtem, rozmiarem i położeniem;
• litery są obrazami głosek;
• litery małe i duże, np. „A” i „a”, różnią się kształtem, ale brzmią tak samo;
• wszystkie imiona dziewczynek kończą się na a. 

3. NAZYWANIE ŚWIATA to zabawy w dopasowywanie nazw do otaczającego świata – w sali i najbliższym otoczeniu.
 

4. SESJE CZYTANIA - stały element dnia umożliwiający dzieciom kontakt z językiem pisanym (ok. 15 minut dziennie)

Jest to kontynuacja zabawy w odkrywanie świata, przy czym obok rzeczowników pojawiają się inne części mowy:

• przymiotniki np. lala duża, lala mała, klocek czerwony, klocek zielony;przyimki np. lala na stole, lala pod stołem, lala przy stole (różnią się tylko treścią przyimka); miś na krześle, miś pod krzesłem, miś za krzesłem; auto na półce, auto pod półką, auto obok półki itd.;
• następnie można tworzyć sceny i zdarzenia np. „Oto lala, która siedzi na krześle”, „To jest zielony sweterek Ani” itd.; można również pisać do dzieci krótkie listy, polecenia itp., w zależności od pomysłów nauczycielek i chęci oraz umiejętności dzieci.